Κ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΘΥΜΩΝΟΥΝ....ΑΛΛΑ ΕΧΟΥΜΕ K ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ...

Σαν παιδί ονειρευόμουν έναν ιδανικό κόσμο...Η μάλλον έναν κόσμο με ιδανικά...Είχα την τύχη βλέπετε να γεννηθώ σε μία χώρα όμορφη, πλούσια ( ή 'ετσι τουλάχιστον νόμιζα), πολιτισμένη ή γεμάτη πολιτισμό, με ιστορία, αρχές κ ηθικές αξίες...Πήγα στο σχολείο, έμαθα ξένες γλώσσες, μουσική, χορό,σπούδασα κ θεωρώ ότι έγινα ένας σωστός άνθρωπος γι αυτή την κοινωνία...Μα ξαφνικά κατάλαβα ότι ενώ είχα όλες τις προδιαγραφές να ζήσω σε έναν κόσμο ονειρικά πλασμένο...ζούσα κ ζω απλά σε ένα όνειρο..Πολλά από τα πιστεύω κ τα ιδανικά που κοπίασα όλα αυτά τα χρόνια να αποκτήσω, γκρεμίστηκαν σε μία στιγμή, όταν αντιλήφθηκα ότι η χώρα μου είναι ένα χάρτινο καραβάκι...που τη φυσάει ο άνεμος ΄ποτε εδώ κ πότε εκεί...

Σαν άνθρωποι είμαστε προικισμένοι με το μεγαλειώδες αυτό όργανο που ονομάζεται "εγκέφαλος"...Ο εγκέφαλος έχει δυνατότητες, που ακόμη κ εμείς οι επιστήμονες που προσπαθούμε να εξηγήσουμε κ να αναλύσουμε, δεν έχουμε καταφέρει να το πετύχουμε παρά σε ένα πολύ μικρο ποσοστό..Το όργανο λοιπόν αυτό κατέχει όλες τις λειτουργίες για τον ανθρώπινο οργανισμό καθώς κ όλα τα συναισθήματα που σε συνδυασμό, δίνουν το τελειότερο δημιούργημα της φύσης, "τον άνθρωπο"...Ο άνθρωπος έχει την δυνατότητα να χρησιμοποιήσει το εγκέφαλο του υπέρ του...Πώς είναι δυνατόν λοιπόν να υπάρχουν άνθρωποι που να μη μπορούν να ελέγξουν το θυμό τους:::

Ο θυμός είναι ένα συναίσθημα που προκαλείται εξαιτίας της απόρριψης, της αδικίας, της φτώχειας, της έλλειψης παιδείας, του φόβου, της ανωριμότητας....Πολλές φορές είναι αποτέλεσμα ενός αισθήματος κατωτερότητας γιατί οι άλλοι προοδευούν, δουλεύουν, έχουνε χρήματα, έχουνε οικογένεια κ αγάπη...Άλλες πάλι φορές σχετίζεται με την ανταγωνιστικότητα η την έλλειψη δόξας...Τέλος ο θυμός υπερισχύει όταν η λογική περιορίζεται λόγο του ότι κάποιος δε μπορεί να ελέγξει τα συναισθήματά του, δεν έχει 'ορια κ δεν έχει τίποτε να ΄χασει...

Τους τελευταίους μήνες η θεωρία αυτή επιβεβαιώθηκε....Εδώ στην Ελλάδα...την χώρα της τέχνης, των επιστημών κ του πολιτισμού...την χώρα του ουρανού κ της θάλασσας...της μούσας του πλανήτη...της μητέρας της μάθησης....κυκλοφορούν κάποιοι πολλοί θυμωμένοι άνθρωποι..χωρίς ίχνος σεβασμού...για τα κεκτημένα κ τα καλλιτεχνήματα των προγόνων μας...για τις περιουσίες των φτωχών ανθρώπων..που υπομένουν κ δεν σκύβουν το κεφάλι..για την υπομονή των ανέργων...κ των αδικημένων..Υπάρχουν άνθρωποι που καίνε, γκρεμίζουν,χτυπάνε...βιάζουν..τις ψυχές κ το μυαλό των περισσοτέρων από εμάς που είμαστε ψυχικά υγιείς...κ είναι δικαιολογημένοι πίσω από τη μάσκα της φτώχειας, του τρόμου ή της απόγνωσης...Υπάρχουν άνθρωποι που χαίρονται με την καταστροφή των άλλων...γιατί αυτό τους γεμίζει με ένα αίσθημα δόξας κ αρρωστημένης εξουσίας...Υπάρχουν άνθρωποι που κρίνουν τους πάντες κ τα πάντα χωρίς την απαραίτητη γνώση..ακόμη κ άνθρωποι που χαίρονται με τον χαμό η τον τραυματισμό μιας ομάδας υπαλλήλων του κράτους..

Κ ναι, αυτό το κράτος που είναι αντίθετο με τις αρχές κ τα πιστεύω των περισσότερων από εμάς, μας πλήγωσε, μας πρόδωσε κ μας εξευτέλισε...Ποια όμως είναι η λύση;;Να γκρεμίσουμε ο ένας τα όνειρα του άλλου;;Η να ελέγξουμε το θυμό μας κ να μην παρασυρθούμε από τους λίγους;;;Να πλάσουμε  όλοι μαζί  από την αρχή τον όμορφο κόσμο που ονειρευτήκαμε...

Οι Έλληνες έχουμε ψυχή, αξιοπρέπεια κ θάρρος..Σεβόμαστε θεσμούς, ζούμε ήρεμα κ δεν θα αφήσουμε κανένα ξένο να μας κάνει ξένους στο ίδιο μας το σπίτι..Αλλά αυτό θα το κάνουμε με τον τρόπο που μόνο εμείς ξέρουμε...Την υπομονή κ την αγάπη...Κ αν είμαστε φτωχοί σε Ευρώ, είμαστε πλούσιοι σε οικογένεια, πίστη κ ελπίδα!!

0






0








0

Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΕΡΩΤΑΣ....

Η δική μου ιστορία είναι αρκετά διαφορετική...

Ξεκίνησε όταν ήμουνα παιδί....Αν και πέρασα ανέμελα και ευτυχισμένα παιδικά χρόνια, είχα πάντα αυξημένη ευαισθησία με τους άλλους γύρω μου..Δεν άντεχα να βλέπω κανέναν να υποφέρει, να είναι δυστυχισμένος..η φοβισμένος..Ένιωθα ότι ο κόσμος μπορεί να γίνει άδικος και στην πορεία έμαθα πως τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο...Σαν παιδιά συνήθως πιστέυουμαι ότι ο κοσμος μας ανήκει και πως έχουμε πολλα να ζήσουμε και να ονειρευτούμε...τί γινεται όμως αν κάτι δεν πάει καλά με την υγεία μας;;'Ενας παιδικός μου φίλος..που αρρώστησε από καρκίνο, στάθηκε η αφορμή να καταλάβω ότι μπορώ να χρησιμοποιήσω την ευαισθησία μου ως προτέρημα για να βοηθάω τους άλλους...Εφόσον κατάφερα στα 15 μου να σταθώ δίπλα σε εκείνον κ να ξεπεράσουμε μαζί τους φόβους και τις αδυναμίες μας...τότε σίγουρα θα μπορούσα να το κάνω με οποιονδήποτε θα το είχε ανάγκη...Και να που κάπως έτσι ερωτεύθηκα για πρώτη φορά με το μεγαλύτερο μου όνειρο να "γίνω δηλαδή ψυχολόγος"...

Κ το όνειρο έγινε πραγματικότητα... 

Την πρώτη φορά που κάθησα στο αμφιθέατρο κ κράτησα στα χέρια μου τα πρώτα μου βιβλία...Τίποτα δεν μπορούσε πλέον να μου σταθεί εμπόδιο...Ηρθε σιγά σιγα καΙ η πρώτη μου εθελοντική δουλειά στο ιπποκράτειο νοσοκομείο θεσσαλονίκης, όπου έζησα συγκλονιστικές στιγμές δίπλα στα παιδάκια που νοσηλευόταν εκεί από καρκινο...και δίπλα στους συγκλονιστικούς γονείς τους...που πραγματικά δεν έχω λόγια να περιγράψω αυτούς τους ανθρώπους...Κανένα πανεπιστήμιο δεν μου έμαθε την αλήθεια για την αγάπη, για την συγνώμη, για το να μην σκύβεις το κεφάλι...ακόμη και όταν όλα καταρρέουν...Η δύναμη της ψυχής είναι ασύληπτη..Κ λυπάμαι που θα το βαρύνω...αλλά δεν περίμενα ποτέ ότι την επόμενη μέρα που ένας πατέρας χάνει το παιδί του θα μπορούσε να μοιράζει παιχνίδια στα υπόλοιπα παιδιά...και να δίνει κουράγιο και ελπίδα σε γονείς και εθελοντές...Είμαι πολύ τυχερή που γνώρισα αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους και πραγματικά υποκλίνομαι στην δύναμη της καρδια τους.....΄

Γνώρισα επίσης ανθρώπους με το ίδιο όραμα..αλλά και ανθρώπους που τους ενδιέφερε μόνο το χρήμα και η επαγγελματική καταξίωση...Ίσως το δικό μου όνειρο να είναι πολύ ρομαντικό..και εκτός πραγματικότητας για πολλούς...για εμένα όμως είναι έρωτας και ο έρωτας χαρακτηρίζεται από τον ρομαντισμό  και τον σεβασμό..Η ψυχολογία είναι λειτούργημα..και οι ψυχές των ανθρώπων δεν είναι παιχνίδι...Αυτός είναι ο δικός μου μεγάλος έρωτας...Και αυτόν γιορτάζω σήμερα και κάθε μέρα!!!